ایران بحث

تحلیل و معرفی فیلم 23 نفر ساخته مهدی جعفری

مهدی جعفری کارگردان و مستندساز موفق  ایرانی خود یک جنگ زده است اهوازی متولد 1348 که جنگ را به خوبی لمس کرده است مهاجری به نجف آباد اصفهان و تحصیلکرده سینما بعد از پایان جنگ در تهران می باشد حوزه تخصصی فیبمستزی او فیلم کوتاه است و در این بخش جوایر و افتخاراتی را برای سینمای ایران به ارمغان آورده است او بنیانگذار انجمن فیلم کوتاه در خانه سینما است 
در کارنامه موفق او فیلم هایی کوتاهی خودنمایی می کنند که جایزه بزرگترین جشنواره را بردند فیلم های چون زیارت ، یرکه و کمی بالاتر 
اولین کار سینمایی بلند مهدی جعفری در سال 1395 ساخته شد این فیلم باعنوان ایستگاه اتمسفر دو هفته ای است در سیستم نمایش خانگی توزیع گردیده است وی سابقه مدیر فیلمبرداری کارهای شاخصی نیز بوده است به وقت شام ابراهیم حاتمی کیا آبادان یازده 60 به کارگردانی خوشبخت و خجالت نکش ساخته مقصودی و.دیگر آثارش به عنوان مدیر فیلمبرداری شاخصه رزومه فنی او می باشد 
او سال 1384 تا 1387 بر اساس داستان واقعی از احمد یوسف زاده یکی از23 اسیر نوجوان ایرانی در جنگ عراق مستند آن 23 نفر و بعلاوه یک نفر را ساخت که بعدها در سال 1397 به تهیه کنندگی سازمان سینمایی اوج نهادی 
وابسته به سپاه پاسداران این روایت واقعی اقتباسی را بر اساس تجربیات خود و کتاب مورد علاقه مقام معظم رهبری که داستانش یکی از همین اسرای نوجوان نوشته به صورت موفثیت آمیز با هزینه متعارف و نظارت موسئسه اوج اقتباسی ساخت و به نظر منتقدین از موفق ترین های حوزه اقتباس سینمایی است 

موسسه اوج در چند سال اخیر توانسته بودجه‌های نسبتا بالایی را برای تولید کارهایش خرج کند این سازمان سینمایی چند سالی است که به خوبی و با طمانینه و سیاست‌هایی خاص وارد وادی فیلمسازی برای اکران سینماها هم شده و تا به امروز توانسته فیلم‌هایی چون تنگه ابوقریب، ایستاده در غبار، به وقت شام، بادیگارد و یا انیمیشن فهرست مقدس را تولید کند که جملگی آنان فیلم‌هایی نسبتا پرهزینه بودند و البته با بخت اقبال خوبی هم در میان مردم شده‌اند
موفقیت این نهاد ارزشمدار سینمایی در سالهای اخیر با ساخت فیلم های کم هزینه وموفق نمود بیشتری یافته است آنچه که در فیلم تنگه ابوغریب به عنوان فیلم پرهزینه سینمایی تجربه ناکام در برگشت هزینه ها و سود داشت در فیلم 23 نفر نداشت .
درباره فیلم 23 نفر 
۲۳ نفری که فیلم مهدی جعفریان به تهیه کنندگی سازمان سینمایی اوج داستان واقعی کتاب احمد یوسف زاده  را تصویری روایت می‌کند
 ۲۳ سرباز نوجوان ۱۵ تا ۱۸ ساله که در زمان جنگ ایران و عراق به اسارت گرفته شدند و به جای آنکه به همراه دیگر رزمندگان به اردوگاه‌ها فرستاده شوند در زندان عراقی‌ها ماندند صدام حسین و تیم نظامی‌اش تصمیم گرفته بود که با اسیر کردن این نوجوانان با آنها یک سری شوی تبلیغاتی تلویزیونی به سود کشور خود بسازد و این نوجوانان را دستمایه فریب‌های سیاسی و پروپاگاندای خود کرد صدام حسین لباس‌های شیک تن این بچه‌ها کرده و آنها را به شهربازی می‌برد و با فیلمبرداری و عکسبرداری از این تیم نشان می‌داد که ارتش عراق با نوجوانان سر صلح و دوستی دارد و به دروغ می‌گفت که این رزمندگان کوچک به زور و فریب پول و... به جنگ فرستاده شده‌اند.
تمامی این ۲۳ نفر به جز یک نفر آنها (سید عباس سعادت) همچنان زنده هستند و  احمد یوسف زاده که نویسنده کتاب نیز به شمار می‌رودکارهای زیادی پیرامون شنیده شدن قصه تلخ خود و دوستانش در بین مردم کرده است

احمد یوسف زاده با نگاشتن کتاب داستان آن ۲۳ نفر توانست نظر بسیاری از مردم را جلب کند و کتابش بین بسیاری از دولتمردان از جمله مقام معظم رهبری مورد تمجید قرار گرفت بعد از این موفقیت‌ها کارگردانان و استودیوهای گوناگونی پا پیش گذاشتند تا فیلمی را بر اساس داستان حماسی این نوجوانان رزمنده بر اساس کتاب یوسف زاده بسازند و در نهایت قرعه به همین سازمان اوج و مهدی جعفری افتاد که سال گذشته فیلمی مستند و تلویزیونی نیز بر اساس این رزمندگان ساخته بود
در کنار ۲۳ سرباز نوجوان، فرد فداکار دیگری به اسم ملا صالح قاری نیز حضور دارد که داستان و سرنوشت او نیز به اندازه کافی جذاب است و فیلم البته زیاد روی این قصه مانور نمی‌دهد. ملا صالح قاری در تاریخ جنگ ایران و عراق یک اسیر ایرانی بود که به ناچارا تبدیل به مترجم عراقی‌ها شده بود و بعدها پس از آزادی به جرم خیانت، چند سالی  به زندان افتاد چرا که تصور می‌شد او جاسوس عراقی‌ها شده است
بعد از مدت‌ها موفق به دیدن فیلمی الهام گرفته شده از دل جنگ ایران و عراق شدیم روایتی که نه به خود جنگ که به قصه‌ای ساده اما احساس‌برانگیز در حاشیه آن می‌پردازد مفهوم عمیق اسارت در بستری معصومانه 23 نفر یکی از قابل‌احترام‌ترین فیلم‌های متوسط ایرانی بود که در یک سال اخیر عرضه شد مهمترین سبب‌ این برداشت  انتقال احساسی عجیب و نو به مخاطب بود که  برای باورپذیر کردن آن بی‌مهابا دست و پا نمی‌زد
 ترس و اضطراب در کنار همدلی با فیلمی مواجه بودیم که لبریز از شعارنبود (هرچند به اقتضا مقداری بود)
از نقاط قوت این فیلم موسیقی فنی و عالی ساخته آریا عظیم نژاد اهنگساز خوب فیلم های موفق سینمای ایران است که حق خود را به خوبی ادا کرده است 
مهدی جعفری در بازسازی صحنه های اکشن جنگ و مستند حضور نوجوانان در جلسه ای با صدام حسین بسیار خوب است هر چند این فیلم با موضوع جذاب و بدیعش با هزینه کم تر از دیگر آثار سینمای جنگ تولید شده است .

ما در این فیلم در ظاهر متعلق به دنیای نوجوانان با یک داستان ساده اما واقعی یک فیلم‌نامه تاثیرگذار و کارگردانی باهوش روبرو هستیم. 
قصه داستان واقعی 23 نفر است که 23 نفر از آن‌ها هنوز زنده هستند به جز ملا صالح 
در این فیلم با یک روایت روان بی‌تکلف و گاهی ترسناک روبرو هستیم که پرده از اتفاقاتی که بر بیست و اندی جوان ایرانی که به دست عراقی‌ها می‌افتند بر می‌دارد
فیلم ۲۳ نفر داستان بسیار جذابی دارد شنیدن داستان اسیر شدن ۲۳ سرباز نوجوان در یک جنگ نابرابر و آزار و ستمی که به آنها روا داده شده و بدبختی‌هایی که در دوران اسارت خود کشیدند و بردباری‌هایی که از خود نشان دادند تقریبا برای هر مخاطبی در هر جای دنیا جذاب است
جذابیت فیلم به همراهی ۲۳ نوجوان ناشناس بازیگر می باشد که همگی کار خود را به بهترین نحو انجام دادند و بازیگران خردسال فیلم توانسته‌اند به تک تک این کاراکترها جان تازه‌ای بدهند
 از شخصیت‌های خاص این فیلم ملا صالح قاری که به زور و تهدید عراقی‌ها مترجم آن‌ها می‌شود 8 سال در اسارت آن‌ها می ماند و با بازگشت آزادگان به کشور باز به جرم خیانت به کشور5 سال زندانی می‌شود. سرانجام بی‌گناهی‌اش ثابت می‌گردد
از اتفاقات عالی این فیلم که خاطره ای در تاریخ سینمای ایران خواهد ماند بازدید و حضور مشوقانه و مشفقانه سزدار بی ادعای جنگ و مقاومت شهید سلیمانی بود که در اولین روزهای ساخت این فیلم در کنار عوامل ساخت قرار گرفت و این حرکت ارزشمند سینمای دفاع مقدس را ستود 
 تماشای این فیلم را در این ایام صبر و مقاومت هفته دفاع مقدس به همه علاقه مندان پیشنهاد می‌کنم و اگر فرصتی در این ایام نشد در سر فرصت مناسب ببینید
 همچنین تا دقیقه 20‌ام صبوری نشان دهید این فیلم صد دقیقه جذاب می باشد با روایتی متفاوت از جنگ که در هر خانواده ایرانی می تواند جذابیت داشته باشد 
 امیدوارم از تماشای‌اش لذت ببرید.

شاهرخ احمدزاده

صندوق ژنوم خود را بگشایید .

نوشته : شاهرخ احمدزاده 

هر آدمی ژنومی دارد، این ژنوم تقریبا مثل سیستم عامل بدن شماست. همه مشخصات شما از هر چیزی که فکرش را بکنید داخل این ژنوم ذخیره شده است. 
در ژنوم هریک از ما بی نهایت اطلاعات منحصر به فردی وجود دارد که دانشمندان هنوز نتوانستند به رازهای درون آن پی ببرند. حالا در هر سلول شما، یک کپی از این ژنوم منحصر به فرد هم هست.

آقای استیو جابز سال ها پیش برای گرفتن اطلاعاتی درباره چینش ژنوم اش 33 هزاردلار پرداخت کرد، آن را گرفت و قاب کرد در اتاق خواب اش. امروزه با پرداخت 33 دلار این کار در امریکا امکان پذیر است. حال اصلا چرا این ها را طرح موضوع کردیم

از نظر من، هر آدمی که در این دنیا یک کارخارق العاده می کند، یا یک موفقیت عالی به دست می آورد، به زبان خیلی ساده با ژنوم رفتاری خودش را جلو رفته و آن را به دست آورده است. این طور نبوده که چنین افرادی ژنوم های رفتاری دیگران را برای خودشان کپی کنند تا موفق شوند. 
اینشتین با ژنوم خودش چنین دانشمندی شدو نگفت برم ببینم  تسلا چه کرده من همان راه را بروم.  چارلی چاپلین با ژنوم خودش چنین کارگردان و هنرمند بزرگی شد. ننشست یک کارگردان درجه دوم کپی کار شود. مهم این بود، این ها هر کدام استعدادها و توانایی های خاصی که مطابق با ژنوم رفتاری شان بود  را درست کشف کردند و براساس آن بعد از سال ها به این مرحله رسیدند.

شما مادامی که توانایی های ذخیره شده در ژنوم تان را پیدا نکنید و براساس آن ها جلو نروید انسان پیشرو و موفقی نمی شوید.
 محمدحسین شهریار، شاعر نامی ایرانی، پزشکی بود که در نهایت به سمت توانایی اش در ادبیات و شعر گفتن هجرت کرد. پزشک مشهوری نشد، اما کسی شد که روزی که فوت کرد را روز شعر و ادب و پارسی در ایران نامگذاری کردند. ...

این طبیعی است که بعضی ادم ها ژنوم توانایی های شان را بین 20 تا 30 سالگی پیدا می کنند، بعضی ها آن را بین 30 تا 40 سالگی کشف می کنند، برخی حتی بعد از 50 سالگی. مهم این است که بالاخره و قبل از مردن، پیدای اش کنید. مهم این است که اگر می بینید از زندگی یکنواخت تان لذت نمی برید به این فکر کنید صندوق ژنوم شما بسته مانده است! و متاسفانه دقیق دست خودتان است. یعنی هنوز پیدای اش نکردید

ژنوم  توانایی های تان را پیدا کنید، خیلی قبل تر از این که داستان موفقیت های دیگران که با بزرگ نمایی و آب و تاب های احمقانه در رسانه ها مطرح می شود باعث شود احساس ناتوانی و افسردگی کنید از گاهی در جا زدن خود. شمامطمئنا برای کار خاصی به دنیا آمده اید، این شوخی نیست، این یک حرف برای خوب کردن حال شما نیست، این دقیقا واقعیت زندگی همه ماست. 

نوشته : شاهرخ احمدزاده

تحلیلی بر رمان 
«من منچستریونایتد را دوست دارم »

رمان ادبی تاریخی «من منچستر یونایتد را دوست دارم » که روایت بدیع از تاریخ معاصر بود  را به پیشنهاد دوست فاضل و روزنامه نگارم تهیه و با توصیه  این دوست عزیز بلافاصله مطالعه آن را شروع کردم 
رمان من منچستر یونایتد را دوست دارم دومین اثر روزنامه نگار ادیب مهدی یزدانی خرم بود قبل از تهیه کتاب با این اسم در پاورقی ماهنامه تجربه آشنا شده بودم وی عضو تحریریه مهرنامه و مسئول انتخاب داستان نشر چشمه نیز بود 
حامد عطایی روزنامه نگار و فعال عرصه مطبوعات و رسانه به لحاظ قرابت با نویسنده و نوع سبک نگارش ساختار شکنانه توصیه به مطالعه تریلوژی وزین این نویسنده داشت که در لحاظ ترتیب قرار دادن رمان من منچستر یونایتد را دوست دارم را در رده اول قرار می داد و به ترتیب مطالعه سرخ سفید و خون خورده از سه گانه های عالی این نویسنده را تاکید می کرد 
به سبب سفارش این دوست فرهیخته بخصوص برای علاقه مندان حوزه ادبیات و تاریخ معاصر و قلم فرسایان حوزه اجتماعی ضمن توجه به سطور ذیل در شناخت ومعرفی نویسنده به تحلیل رمانی با زبان روایی بدیعش در میان آثار معاصرین به موارد مهم ادبی تاریخی این اثر اشاره خواهیم نمود .

مهدی یزدانی خرم متولد 1358 تهران و  تحصیلکرده رشته ادبیات فارسی در مقطع کارشناسی ارشد می باشد 
او از فعالین روزنامه های اصلاح طلبان در دهه هفتاد فرصت طلایی فعالیت احزاب در روزنامه های کشور بود که رکورد توقیف و ایجاد روزنامه ها در تاریخ مطبوعات ایران را داشت ولی این نویسنده جوان و دوست صمیمی ژورنالیست های اصلاح طلب وپای ثابت بخش های ادبی  نشریات مهرنامه ، آسمان و تجربه بود و همچنین مسئول انتخاب داستان نشر چشمه یکی از معتبرترین نشرهای کشور مان در حوزه تاریخ و ادبیات می باشد 
وی در اول رمان من منچستر یونایتد را دوست دارم کتاب را به دوست و نویسنده سیاسی هم مسلک خودش که سالها همکار مطبوعاتی بودند تقدیم کرده است به محمد قوچانی که بزای من در اغاز این داستان بسیار قابل توجه بود

اما تحلیلی بر شناخت ساختار و زبان رمان « من منچستریونایتد را دوست دارم »
 روایت کتاب با دانشجوی تاریخ مبتلا به سرطان خون است روایت‌هایی متعدد از سال‌های 1320 و ایران تحت اشغال زمان جنگ جهان دوم می باشد نویسنده برای بیان داستان خود از زمان ماضی نقلی استفاده کرده است و با یک سری روایت‌های در هم تنیده و جدا از هم که معمولا در یک پل روایتی به هم متصل می‌شوند داستان خود را با ساختاری دایره وار به نقطۀ اول بازمی‌گرداندفلسفه زمان در این اثر تدبی اهمیت بسزایی دارد
نویسنده برای نشان دادن فضای آن دوران از تعدد شخصیت استفاده کرده و ریتم روایت را سریع و گاهی سرسام آور نموده است  رمان دارای روایت‌های تودرتو است. از طرف دیگر حضور پر رنگ خشونت و تکرار آن در تمام خرده روایت‌ها خشونت را به هجو خود تبدیل می‌کند به نظر می رسد نویسنده تلاش کرده نسبت به اندیشه های سیاسی و ایدئولوژی‌های موجود در زمانۀ داستان موضع خاصی نگیرد به جز درمورد مصدق ! یزدانی خرم به موضوع مصدق و اتفاقات کودتا بسیار متعصب می باشد 
 در عین حال رمان یزدانی خرم را می‌توان رمانی ساختارشکن دانست  او خود در این مورد می گوید که نویسنده جاه طلب است دوست دارد رمان متفاوت بنویسد  در نهایت اینکه نویسنده تلاش کرده است تهرانی پر از تضاد و کشمکش و در آستانه انحطاط و فروپاشی اخلاقی را به تصویر بکشد
رنگ غالب رمان او بر حسب فرم روایی قرمز و سیاه است  سیاه اوضاع و احوال و شرایطی است که کتاب تصویر می‌کند و قرمز رنگ خون است و البته هردو رنگ‌ پرچم‌هایی هستند که در آن دوره نماد گرایش‌های فکری خاصی بوده اند

 مقطع زمانی رمان من منچستر یونایتد را دوست دارم آغاز مدرنیته و تغییر حال و هوای ایران است یزدانی خرم از چیزهای نادیدنی نوشته است یعنی از چیزهایی که در هیچ سند و مدرکی آورده نشده‌اند و تمام این پاره روایت‌ها از ذهن‌های مختلف است که یک تاریخ شخصی را می‌سازند  به مرور که خواننده در داستان پیش می‌رود متوجه می‌شود که قرار نیست این روایت‌ها داستان را به جایی برسانند یعنی ترفند خرده‌ روایت‌ها برایش لو می رود و دست نویسنده رو می‌شود به همین دلیل هم هست که از یک‌سوم پایانی کتاب خواننده دچار کسالت و بی‌انگیزگی برای خواندن ادامه داستان می‌شود که البته این افت داستان در اواخر کتاب به یک فاجعه تبدیل می‌شود نکته دیگر اینکه نویسنده به قدری در نقل خرده‌روایت‌ها استاد است که خواننده با وجود علم به جعلی بودن آن‌ها باورپذیر قلمدادشان می‌کند
اولین چیزی که در حین مطالعه رمان بر اساس توصیه اکید حامد عزیز دریافتم چگونگی روایت بود که حامد عطایی دوست دارد این قالب را در نوشته های خود و دوستانش بخصوص نگارش مطالب تاریخی غالب کند برای همین معتثد است این رمان از تاریخ برای بیان خود استفاده خوبی کرده است و آن را به دوستانش معرفی می کند و این 

سه گانه های یزدانی خرم را از قالب شکنانه ترین آثار عمر خود می داند
 تاریخ در این رمان ابزاری است برای نوشتن داستان درواقع این کتاب پیشنهادی است برای چگونه نوشتن

این کتاب تلفیق مسالمت آمیز ادبیات و تاریخ است با روایت و قرائتی بدیع 
یزدانی خرم داستان را خوب می‌شناسد  سخت‌گیر و قدرت‌طلب است راوی داستان خودش است همه چیز دان موشکاف و مقتدر و داستان او مملو است از صراحت، طنز و جهش‌های زمانی و مکانی فکر شده
مهدی یزدانی خرم در مورد خود و سبک نگارش و روایتی خویش در جایی اینگونه مقتدرانه گفته است که سطور پایانی مقاله خود را به آن اختصاص می دهیم تا بیشتر نویسنده و سبک ادبی وی را بشناسیم "من نویسنده جاه‌طلبی هستم و دوست دارم رمانی متفاوت بنویسم. ترجیح من این است رمانی بنویسم که اکثریت مخاطبان دوست نداشته باشند تا آنکه کاری باشد در حد و حدود میان مایگی موجود. در مورد این کتاب هم ایده‌ای در ذهن داشتم که خواستم آن را پیاده کنم و می‌دانم برای جا انداختن این ایده به پی‌گیری و استمرار نیاز دارم. تلاش من کاری جاه‌طلبانه بود برای پیاده کردن ایده‌ام تا چه بسا بشود با آن شرایط را تغییر داد. نوآوری فرمی و حرف‌های بزرگ در جامعۀ کنونی ما موجب برآشفتن مردم می‌شود و من سعی دارم این فضا را با رمان نوشتن و پافشاری بر ایده  هایم بشکنم."
در چند روز مطالعه این رمان برخوردهای دوستان و آشنایان که عنوان کتاب را می دیدند برایم جالب بود تا آخرین بخش داستان هیچ اثری از اسم عنوان داستان نخواهید داشت تا روایت دانشجوی تاریخ در خیابان های تهران که اسم رمان را بی ربط اشاره می کند و پیوندی نمی دهد جز همان ذهن ساختار شکنانه مهدی یزدانی خرم !
در این مورد هم فکر می کنم با توجه به موتیف  تکرار شونده" پراگ 1939"عنوان پراگ 1939 می توانست عنوان مناسب تری  برای رمان باشد چه با روایت تاریخی و روح روایی داستان 
ضمن سپاس از دوست ارزشمندم حامد عطایی برای توصیه به مطالعه این اثر ادبی تاریخی و تابو شکنی ذهن قالب شده در روایت های روزانه نگاری مطبوعاتی همه علاقه مندان حوزه تاریخ معاصر و ادبیات تاریخی را به مطالعه این اثر دعوت می کنم .

نوشته :شاهرخ احمدزاده

بمناسبت نوزدهمین سالگرد شهادت آمر صاحب شیر دره پنجشیر مجاهد معلم افغان احمد شاه مسعود

 واقعه یازده سپتامبر ٢٠٠١ و فروپاشی برج های دوقلو در آمریکا برای بسیاری نقطه شروع تحولات بزرگ در خاورمیانه بود. اما شاید بتوان گفت که برگ اول از سلسله تحولاتی که زندگی بسیاری از ایرانی تباران و فارسی زبانان را متاثر از خود کرد دو روز قبل از این واقعه یعنی در نه سپتامبر با ترور احمد شاه مسعود رقم خورد. مسعود ملقب به آمرصاحب، سردار بزرگ پارسی یکی از آخرین چریک های زنده دوران خود بشمار می آمد. در جریان جنگ داخلی در حالی که آمریکا، عربستان و امارات از طریق پاکستان به طالبان اسلحه می رساندند، مسعود تنها جریان مقاومت ضد طالبان بود. البته عظمت مسعود نه فقط بواسطه شهرت او در نبرد میدانی و فنون مبارزات چریکی وی بود که ابتدا ارتش سرخ شوروی را پس از یورش به افغانستان در سال ١٣٥٨ با نه سال مقاومت توانست در سال ١٣٦٧ شکست دهد و پسان در دهه هفتاد شمسی پس از ظهور طالبان به مبارزه با آنها پرداخت، بلکه این روح بزرگ و دانش گسترده مسعود بود که او را تبدیل به رهبری متمایز می کرد تا جایی که حتی دشمنان او نیز به بزرگی او اعتراف می کردند. مسعود شخصی اهل مطالعه بود (او در هنگام عقب نشینی از کابل تنها چیزی که با خود آورد مجموعه ای از کتاب هایش بود)، او در تمام سال های مبارزه اش با گروه های افراطی بارها توان کشتن بعضی دشمنانش را که جنایت هایشان بر همه آشکار بود داشت اما هیچ وقت از پشت خنجر نزد و همیشه تاکید بر برپایی محکمه ای عادل برای محاکمه مجرمین داشت. مَنشی که دشمنان مسعود از آن بویی نبرده بودند و در نهایت با خیانت به او با جاسازی بمبی در یک دوربین او را به شهادت رساندند. سلوک مسعود نمودی از عرفان شرقی را به رخ می کشید که در عین قدرت و ابهت و ایستادگی در برابر ظلم، درس انسانیت می داد. اما چرا مسعود برای ما اهمیت دارد؟ مسعود نمود مقاومت شرق در برابر توطئه استعمار به طور عام و پاسدار جبهه پارس (تاجیک) بود. 
این شیر دره پنجشیر در جایی بدنیا آمد که نقطه اتصال پهنه بزرگی از مردمان ایرانی تبار و پارسی زبان در شرق و غرب خود به حساب می آمد و زندگی خود را نیز برای آرمان زنده کردن نام خراسان بزرگ و اتحاد همه پارس ها از ایران کنونی تا افغانستان، تاجیکستان و ازبکستان وقف کرد. مسعود رهبر یک قوم یا حزب نبود بلکه رهبری بود که پا را فراتر نهاده و رویای بازسازی تمدن گسسته ایرانی و خراسان بزرگ را در سر داشت. تمدنی که بواسطه دخالت های بیگانه و بی کفایتی رهبران خود در دویست سال گذشته یکی از سخت ترین دوران های تاریخی را می گذراند. اما وظیفه ما چیست؟ اکنون که ایرانی تباران (پارس ها/تاجیکان) در تنگناهای اقتصادی، نظامی قرار گرفته اند و هر لحظه فتنه ای در حال مچاله کردن این قلمرو بزرگ است وظیفه ما افزایش آگاهی مردم بویژه نسل جوان نسبت به آرمان های مسعود و رهروانش است. باید در برابر جریانات مخربی که با دریاف مشاوره از اتاق های فکر آمریکا و انگلیس هر لحظه در نقطه ای جدید دسیسه ای ایجاد می کنند تا ایستادگی ساکنین این مرز و بوم را در هم شکنند هشیار بود. از بین بردن خط پارسی در میان پارسی زبانان ازبکستان و تاجیکستان تنها نمونه ای کوچک از این روند مخرب است که دهه ها پیش رخ داد. هم اکنون جریانات افراطی پشتون که طالبان را تغذیه می کنند در حال هویت زدایی از مردم افغانستان و پارسی زدایی هستند. گام به گام کاربرد زبان پارسی را در دوایر دولتی و نهادهای آموزشی کمرنگ تر می کنند. مدتی است با تولید و توزیع تذکره افغانی بین همه مردم ساکن افغانستان به صورت زیرکانه و زیرپوستی در حال تغییر هویتی پارس ها می باشند. چنین نقشه های شومی بدون شک از جانب اندیشکده های غربی به رهبران پشتون انتقال داده می شود. و عزیزان اگر ما ایرانیان در این روزهای سخت که همگی به تنگ آمدیم به یاری همتباران خود نشتابیم، با افزایش قدرت دشمنانمان آینده ای شوم تر در انتظار همه ما خواهد بود. نمی توان امید به این بست که کسی از شرق یا غرب بیاید و یا دولتی خوب در آمریکا روی کار آید که دلش به حالمان بسوزد شکوه و شکوفایی هر ملتی در دستان خود اوست.
به امید روزهای خوب در منطقه دل هایمان را برای حال خوب خاورمیانه بسیج کنیم .

نوشته : شاهرخ احمدزاده

چند روایت از زندگی عالم مجاهد انقلابی آیت الله سید محمود طالقانی در آستانه چهل دومین سالگرد وفات ابوذر زمان

به هر الفی الف قدی بر آمد

الف قد آن که در الف آمده است او

آینانیوز- شاهرخ احمدزاده؛ بیتی از باباطاهر که سید محمود طالقانی بیشتر اوقات زمزمه می کرد سید تقی برادر وی می گوید وقتی شور انقلابی مردم نوید پیروزی را می داد وقتی سیل اعلامیه های آقای طالقانی  و برگزاری راهپیمایی تاسوعا را دیدم و زمانی که با صدای بلند فریاد زد «من جلو می افتم » تازه فهمیدم این بیت چه معنایی می دهد .

سید محمود علایی طالقانی متولد 15  اسفند1289هجری شمسی در روستای گلیرد شهرستان طالقان فرزند سید ابوالحسن طالقانی از علمای مشهور و درس خوانده حوزه نجف و دوست نزدیک مبارز بزرگ سید حسن مدرس بود سید محمود طالقانی به توصیه پدر برای ادامه تحصیلات علوم دینی به مدرسه رضویه و حوزه علمیه فیضیه رفت و در محضر حاج شیخ عبدالکریم حائری تلمذ نمود

پدر سید محمود روحانی معتمد و معروف به تقوی در تهران بود او به کار ساعت سازی هم مشغول بود روحانی عارف مسلکی که در سال 1310 در سن 72 سالگی فوت کرد علیرغم دستور رضاخانی مبنی بر مراسم تشیع جنازه عده ای زیادی از مردم تهران در تشیع پیکر او شرکت کردند بازار تهران تعطیل شد جنازه را به مرقد حضرت عبدالعظیم در شهر ری بردند

پدر بزرگواری که حضرت امام خمینی (ره) در توصیف سیرت سید ابوالحسن طالقانی گفته بود او پرهیزگارترین عالم دوران خود بود .

سید محمود بعد از فوت پدر عازم حوزه نجف شد در پی مجاهدت بی سابقه علمی در جوانی اجازه اجتهاد را از آیت الله اصفهانی در نجف و آیت الله حائری در ایران گرفت و از آیت الله مرعشی اجازه حدیث گرفت .

مسجد هدایت پایگاه ارشادی و تبذیری ابوذر زمان

سید محمود علایی طالقانی با کوله بار علم و تحربه ای که در حوزه های قم ونجف اندوحنه بود با نیروی ایمانی که از آموزه های قران و.نهج البلاغه گرفته بود وارد عرصه زندگی سیاسی اجتماعی شد وی مسیر خود را از همان اول انتخاب کرد

جهاد روشنگری ارشاد نسل جوان و مبارزه با ظلم وستم

سید محمود در همان سالهای اول طی درگیری با ماموران شهربانی که به زور به مالباخته ای زور می گفتند دستگیر و روانه زندان شد به گفته خود سید محمود این زندان تاثیر عجیبی روی وی گذاشت و بعد از مدت کوتاهی آزاد و براساس تجربیات درون زندان تصمیم به ارشاد جوانان و بخصوص نیروهای منحرف چپ توده ای گرفت که در زندان با عقاید ضددینی آنها برخورد کرده بود بر همین اساس از اقبال او مخبرالسلطنه هدایت الله خان برای مسجد هدایت دنبال امام جماعت بود و مردم ومعتمدین حسب شناخت پدر و شخص سید محمود طالقانی او را تایید کردند و سید محمود طالقانی روحانی با روحیه علمی و جهادی والا مسجد هدایت واقع در خیابان استامبول را در اوایل سال 1327 پایگاه ترویج دین دوره های تفسیر قران و درس های نهج البلاغه قرار داد مسجد هدایت تبدیل به مرکز علمی جوانان و مردم شد

بنای اولیه مسجد هدایت در زمان قاجار نهاده شد که در ابتدا تکیه‌ای بیش نبود. بانی تکیه و مقبره هدایت، علی قلی‌خان مخبرالدوله فرزند رضا قلی‌خان هدایت و واقف مسجد و مقبره و درمانگاه هدایت، حاج مهدیقلی خان هدایت بوده است. خانواده هدایت نسل‌اندرنسل از زمان اولین پادشاهان قاجار دارای منصب بودند و تا زمان به قدرت رسیدن رضاشاه در صدر نظام حکومتی قرار داشتند.

سید محمود علایی طالقانی که در تهران اسم و رسمی برای خود داشت مسجد هدایت را کانون دستجات دانش آموزان دانشجویان تحصیلکردگان علما و عموم مردم نمود و پایگاه اجتماعی خود را با نشر مجله دانش آموز در باب استعمار ستیزی و ترویج حقوق انسانی شروع نمود تا کودتای 1320 اتفاق افتاد و با تشکیل کانون اسلام فاصله بین روحانیت و قشر دانشجو و علمی را کم کرد او در درس های تفسیری خود علوم قرانی را با علوم روز تلفیق و به شکل علمی درس می داد او بازخوانی جدیدی از نهج البلاغه نمود به حدی که به روایت اسناد ساواک حتی خیلی از روحانیون با وی مخالف بودند اما طالقانی بر انجام رسالت خود اصرار می ورزید تا اینکه همراه ایت الله مطهری سلسله برنامه های رادیویی را در سال 1324 در رادیو رژیم شاهنشاهی با گفتارهای اخلاقی واجتماعی پی گرفت

این برنامه رادیویی مورد اعتراض بعضی از روحانیون آن زمان قرار گرفت نامه های اعتراض آمیزی ....

بمناسبت 21 شهریور روز ملی سینما جستار کوتاه بر نقش تماشاگران خوب ایرانی در ترویج سینمای ناب و فاخر خواهیم داشت 

تماشاگران هنر هفتم به دو دسته تقسیم میشوند .اول آنهایی که دیدن فیلم را صرفا به عنوان وقت فراغت میخواهند ؛ دوم آنهایی که درگیر محتوی ، فرم و دستاوردهای فنی و هنری فیلم هستند. برای دیدن فیلم خوب ابتدا باید دانست علاقه مند به چه نوع ژانری هستید . (درام ، کمدی ، اکشن ، وسترن ، جاده ای ، تخیلی ، وحشت ، کارآگاهی ، ملو درام و ... ) آنچه مسلم است ، گاهی علاقه به یک یا چند ژانر متفاوت بسته به نوع خود اثر دارد 
پس از شناخت ژانرهای متفاوت ، بهتر است تحقیق در مورد بهترین کارگردان های ژانر مورد نظر خود را آغاز کنید . هرچند خواندن نقد و بررسی در مورد فیلم هایی که قرار است ببینید نیز یکی از نکته هایی ست که میتواند به انتخاب فیلم به شما کمک کند ، اما نظر نگارنده مقاله این است که نقد فیلم را برای فیلم هایی که دیده اید مطالعه تا جزئیات آن را بهتر درک کنید .
سینما علاقه مندان کاوشگر و کنجکاو دارد 
علاقه مندان این هنر پرسشگر هستند 
ما یک سینما داریم با دو نگاه :سینمایی که ما را به تعمق و بازخوانی خویش فرا می خواند (کاتارسیس ارسطویی ) و سینمایی مفرح و پرهیجان ؛ زندگی فاقد تفریح و هیجان ماتمکده ای بیش نیست که خالق هستی آن را بر هیچ تنابنده ای  اط مخلوقات خود اراده نکرده است اما هیچ عقلانیتی هم از ما نخواسته زندگی را در تفریح و هیجان منحصر کنیم حالا چگونه در این سینما فیلم خوب ببینیم و از دیدن فیلم خوب لذت ببریم علاوه بر پر کردن فراغت با هنری فاخر بر معرفتمان بیفزاییم.

معمولا برای فیلم دیدن دو راه ببشتر وجود ندارد : روش شکل شناسانه و تحلیل فرم که باید قراردادها ، مرزهای اثر را شناخت و چرایی استفاده این رمزها در اثر را یافت و کار از لحاظ ساختاری در کدام طبقه بندی قرار می گیرد .
دوم محنوی اثر را دریابیم این که اثر چه می گوید ؟ و بن مایه فکری آن چیست ؟

بعد از مقدمات و شناخت لوازم دیدن فیلم خوب باید برای یادگیری از فیلم و تاثیر این هنر در معرفت وجودی خود به تحلیل آن بپردازیم 
وقتی فیلم را تحلیل کردیم هویت فیلم را افشا می کنیم وقتی این بررسی جدی صورت بگیرد به طریقی هویت خودمان نیز افشا می شود چرا که به قول فلاسفه پدیدارشناسی «ما همان هستیم که می بینیم » و تحلیل فیلم دیدگاه های شخصی و جهان بینی ما را برای ما عیان می کند به نوعی خاصیت روانکاوانه دارد از این نظر  فیلم فراخوان ادراک حسی مخاطب و تلاشی برای بیگانه کردن دنیای آشنای اوست .
در این روش فیلم دیدن جهان و پدیده ها به شکل دیگری برای فرد عیان می شود و امکانی برای پرورش و تمرین قوه تفکر و خیال پردازی محسوب می شود 
در این نوع فیلم دیدن ما مختاریم هرآنچه می پسندیم را برگزینیم نجوایی مافوق طبیعی و پیامی که فقط با روح می توان به دست یافت پس کشف و شهود درونی منتقد و مخاطب در  فیلم های ناب با تحلیل شناختی بیشتر می گردد.
در این گونه فیلم دیدن رمانی چون پینوکیو و فیلم های به همین نام معنایی دارند و نگاهی نو معنا یاب را می خواهد چون پی جویی حیاتی سراسر تنعم لذت و بی خبری را به حماقتی که حمار نماد آن است به خوبی نشان می دهد هر که از زندگی خود تنها لذت را بجوید جاهل مطلقی است که حقیقت زندگی را نیافته است اگر به این فیلم با این معنا نگاه کنیم فیلمی ناب دیدیم و از آن معرفت آموختیم .
تماشای فیلم های ناب با رویکرد معرفت شناسانه و تحلیل محتوی و فرم لذت دیدن را در ما بیشتر می کند به ما یاد می دهد اول نگاه کردن را باید آموخت و سپس دید و.میان این دو چقدر فرق هست 
نگاه کردن یعنی گاهی وقت ها یاد بگیریم چیزهایی را نبینیم و یاد بگیریم که از بین خیل پدیده های بی شمار نگاه خود را در کدام طرف بچرخانیم و چه چیزهایی را بر دیگری اولویت دهیم 
فیلم ناب دیدن نخست نگاه کردن و سپس دیدن را به مخاطب می آموزد این زمانی است که تماشاگر ناگهان از خود می پرسد «چطور پیش از این متوجه نشده بودم ؟...»
مبحث یادداشت بمناسبت گرامی داشت روز سینما بود و ادای دین تماشاگران برای فیلم های خوب که متاسفانه بعلت فروش گیشه ای خوب فیلم های با فرم و محتوی نازل در کشورمان این نگاه معرفتی کمرنگ شده است .

امید است سلایق این هنر فاخر به نوعی تربیت شود تا وجود سینمای ابتذال زده امروز که با محتوی تکراری و هجمه مفاهیم غیراخلاقی با هزینه های میلیاردی سلبریتی های گیشه ای ساخته می شود در میان عموم مردم جایگاهی نداشته و سینمای ایران جایگاه خود را با توجه به فرهنگ غنی دینی و تمدن باستانی خود بیاید که وظیفه ما تماشاگر فیلم ناب را خوب دیدن و نشر و رواج آن در میان خانواده و دوستان است ولی همت بلند مسئولان هنری و سینمایی کشور در اهمیت دادن به سینمای فاخر و اصیل با ژن ایرانی را می طلبد که سینماگران برتر حوزه معرفتی و فیلم های در ژانر های مختلف به عیان برسند اگرچه رویکرد ناقص سینمای ایران به سمت جوانان فیلم ساز خلاق با نگاهی نو بیشتر شده است ولی باید اذعان کرد بسیار نازل و ناچیز و شایسته فرهنگ این مرز بوم نیست .
به امید حال خوش سینمای ایران در روزهای خوبی که خواهند آمد .
منابع
درک تئوری فیلم چگونه فیلم ها را بفهمیم - جلد اول
نشر واحه نویسنده کریستین اترینگتون رایت روث داوتی
مترجم:رحیم قاسمیان
اندیشیدن بر پرده نشر نیلوفر نوشته توماس ای وارتنبرگ مترجم ستاره نوتاج مجید پروانه پور

نوشته : شاهرخ احمدزاده

آیا زندان ، فایده ای دارد ؟ (1)

پیش درآمدی بر سلسله‌ مقالات دایر بر تأثیر وضع و فرایند کیفری زندان بر اصلاح زندانیان با رویکرد جرم شناسی نوین

«مرخصی زندانیان با هدف جبران خسارت جامعه »

زندان در تمام قوانین جزایی دنیا به عنوان یکی از مجازات های پذیرفته شده است
در سالهای اخیر مجازات زندان ناکار آمدی خود را در تحقیقات وبررسی های علمی حقوق دانان و قانون گذاران نشان داده و باعث به وجود آمدن پدیده های نو جرم شناسی با عنوان جایگزین های حبس به منظور کاهش پیامدهای منفی آن شده .
نگارنده این مقاله با تجربه بیش از دو دهه در عرصه زندانبانی اسلامی در مسئولیت های مختلف به بررسی ناکارآمدی حبس و عوارض آن در سلسه مقالات « آیا زندان ، فایده ای دارد ؟»می پردازد .
در اولین بخش مقدماتی این دوره از مقالات به بررسی موضوع« مرخصی » زندانیان با هدف بازگشت سعادتمندانه و در جهت جبران خسارت جامعه می پردازیم و امید داریم در ضمن تحلیل موارد قانونی به وسع خود بیشتر موارد اصلاحی و تربیتی را هدف مقالات خود قرار دهیم و از همه صاحب نظران حقوقی در خواست داریم در بحث های قانونی با اشاره به فایده مندی این مجازات از منظر عدالت ترمیمی یاریگرمان باشند .

در موضوع مرخصی زندانیان چند دیدگاه متناقض حقوقی در این موضوع مورد بحث مراجع قضایی و حقوقدانان است در این مجال اندک به بررسی این نوع تسهیلات قانونی می پردازیم .
اینکه مرخصی زندانیان یک امتیاز «بخشنامه ای یا آئین نامه  ای سازمانی است»  یا جز « حقوق مدنی زندانیان » بحث های میان  صاحب نظران حقوقی پیش آورده است  هرچند شرایط اجرایی آن در قوه قضائیه کشورمان با توجه به مفاد 213تا 229 فصل سوم آیین نامه سازمان زندانها و اقدامات تأمینی و تربیتی کشور ذکر شده است و ماهیت آن را یک امتیاز تعین نموده است و با تمامی وظایفی که به سازمان زندانها و عوامل تربیتی آن  در قالب شورای طبقه بندی زندان سپرده شده است در آخر نحوه اجرا آن به تصمیم دادستان ها ، دادیاران ناظر زندان می باشد و در برخی از موارد اجرا از نوع امتیازی بودن هم سلب و برخورد سلیقه ای دارد .
در بخشنامه های ارسالی قوه قضائیه برای اعیاد و مراسمات و مناسبت ها و پدیده های چون کرونا نیز باز به خاصیت تربیتی مرخصی اشاره می گردد تا زندانیان در ایام مناسبتی یا پیشگیری از بیماری کرونا بتوانند عوارض زندان را بر خود و خانواده و جامعه کم کنند و در این ایام بهترین استفاده را در آماده سازی مقذمات بازگشت سعادتمندانه فراهم آورند .

اما آیا مرخصی زندانیان جز حقوق مدنی است باید موضع موافقان را اینگونه تبیین نمود که ماهیت حقوقی مرخصی و ملاقات زندانیان در نظم حقوق ایران وآثار اجرایی  آن بررسی نمود و  به نظر می رسد مرخصی و ملاقات از جنس حق است نه امتیاز به تعبیر آیین نامه ،و اصلأ عبارت امتیاز از نظر حقوقی مبنی برمسامحه است زیرا مبنای حقوق بشری دارد عبارتی در جهت نقض حقوق بشری زندانیان آنچه مسلم حقوق انسان بدون سبب قابل اثبات ایجاد و قابل اسقاط نمی باشد
هرآنچه لازمه حیات اجتماعی انسان است باید از حقوق وی محسوب گردد بعلت کثرت و غلبه حقوق بر تکالیف این علم را علم حقوق نامیده اند
دایره گستره این علم حیوان ناطق و ناهق را در بر می گیرد
در تمام قوانین ملی و فرا ملی سایر ملل نیز امری ثابت و فرایندی اجتماعی انسان به حساب می آید
اکنون دخالت رو  به تزاید دولت در حقوق مدنی اشخاص موجب گردیده است تا شأن حق به امتیاز متنزل گردد
تنظیم آیین نامه  ها یکی از عوامل و علل تزلزل و تنزل حقوق است
در مطالعات تطبیقی و مقارنه ای نیز این حقیقت محقق و مسلم است
هرچند که امتیاز رنگ و بوی حق دارد ولی استعمال آیین نامه ، به نام امتیاز حق  را از آن متمایز نموده‌است

حال این تسهیلات قانونی مرخصی زندانیان  در قالب آیین نامه و بخشنامه ها باید هدفمند و در راستای بازگشت سعادتمندانه زندانی و جبران خسارت جامعه باشد و بر این موضوع مسئولین و کارشناسان  زندان ها و دادیاران ناظر زندانها نظارت داشته باشند هر چند این سیستم در زندانبانی اسلامی تعریف نشده است و متاسفانه بعد از سالها از استقرار نظام زندانبانی اسلامی بر مبنای اصلاح و تربیت هنوز نسخه مدون این نظام با کارشناسان متخصص این امر فراهم نشده است و نمی توان ادعای نظارت دقیق داشت .
در سالهای گذشته بیشتر مرخصی ها در جهت جبران خسارت های زندانی بر جامعه و کاهش جمعیت کیفری بوده است که نمونه از عدم تناسب برنامه ها و امکانات می باشد و همین باعث شدت گرفتن موضوع ناکارآمدی زندان و پدیده های مختلف جایگزین حبس شده است و مرخصی زندانیان از جمله این تسهیلاتی است که هم کاهش بار هزینه ای دارد و هم در جهت تقلیل تراکم جمعیت کیفری زندانها و آثار تربیتی می باشد که زندانی با کار و تلاش تا جایی که امکان دارد در جهت رفع ضرر از خود ،خانواده و جامعه باشد و این جبران خسارت با میل و آگاهی صورت پذیرد .
آنچه که در آموزه های غیر مدون تربیتی نظام زندانبانی اسلامی سازمان زندانهای کشور ملموس و مشهود است که برنامه های تربیتی باید طوری در تغیر بینش زندانیان موثر افتد تا زندانی در اولین فرصت جبران خسارت تلاش مادی و معنوی خود را برای جلب رضایت عمومی انجام دهد این تغییر نگرش و جلب رضایت شکات و تلاش برای بازگشت سریع و سعادتمندانه نشان گر  رویکرد راهبردی این سازمان برای دوری از برنامه های صرف نگهداری به سوی برنامه های پیشگیری و ترمیمی است و گرنه زندان به صرف نگهداری فقط یک بازدارندگی موقت است به هنگامیکه این محدودیت و حبس از بین برود بزهکار دوباره به دنیای پنهان جرم پناه می برد 
هر چند که بزهکاری پدیده های اجتماعی و روانی پیچیده دارد ولی باید توجه داشت که راههای کاهش یا تعدیل بزهکتری در جامعه از دیرباز از دیدگاه صاحب نظران متنوع بوده است 
با کمال تاسف هنوز  برخی از مسولان قضایی بر این عقیده اند که برای اصلاح مجرمان باید با بزهکاران با خشونت رفتار کرد و انضباط شدید و در ارائه تسهیلات محدودیت قائل شد اما تجارب دراز مدت دنیا نشان داده که چنین آموزه های با شکست مواجه شده و تحمل رنج و مرارت علاوه بر عوارض ناشی از حبس بر فرد زندانی و خانواده اش هیچ فایده ای هم برای جامعه و جلب رضایت شاکی نخواهد داشت در حالیکه بیشتر زندانیان محکوم مالی که از تسهیلات مرخصی بیشتر بهره مند می گردند در اولین فرصت در صدد جبران و جلب رضایت شاکی هستند تا مقدمات آزادی سریع خود را  فراهم آورند و این یکی از مشخصه های بارز و قدرتمند عامل ترمیمی چون مرخصی های می باشد 
در کنار محکومین مالی و جرایم غیر عمد محکومین جرایم عمد نیز برای جبران خسارت جامعه مادی و معنوی باید نلاش کنند امتیازات ماده 214 برای فعالین بخش های فرهنگی و آموزشی و اشتغال و حرفه آموزی و مددجویانی که حسن اخلاق و رفتار دارند موید این موضوع است که این دسته از زندانیان که در داخل زندان با فعالیت و تلاش روزانه خود در دوره های اصلاحی و تربیتی حضور دارند باید به تغییر نگرش که مد نظر نظام اصلاحی زندانبانی اسلامی می باشد بعد از طرح و قبولی اعضای شورای طبقه بندی به مرخصی جهت کاهش عوارض زندان بر خود و خانواده و جلب نظر عمئمی اجتماع با رفتارهای صحیح اقدام نمایند و این جبران خسارت اجتماعی و تلاش برای بازگشت سعادتمندانه مد نظر مسئولین و دلسوزان نظام انقلاب اسلامی ایران می باشد که با صرف هزینه های زیاد زندان بازخورد خوب و عدم بازگشت به زندان را شاهد باشیم که متاسفانه در طی سال 64 تا امروز به جز در مقطعی از تلاش حقوقدانان جرم شناسان و مسئولین و صاحب نظران تربیتی در قالب برنامه های مدون «بازگشت سعادتمندانه » و یا ایجاد زندانهای با قابلیت روان درمانی و اصلاح رفتار برخورد صرف آیین نامه ای و دستورالعمل ها صورت گرفته و باعث عدم موفقیت شده است 
این عدم موفقیت در اعلام 46 درصدی سابقه دار بودن زندانیان از سوی رئیس سازمان را باید با تامل نگریست و به آن با هدف آسیب شناسانه پرداخت و در این خلال نباید از تسهیل قانونی مرخصی به عنوان عامل اصلاح و تربیت غافل نبود و این عامل مهم تربیتی را در کنار ساختارهای فرهنگی و آموزشی بخصوص حرفه آموزی اشتغال پیش برد تا زندان به مصداق کامل آموزشگاه فضایل نیکی ها در کلام گهربار مقام معظم رهبری تبدیل شود و نمونه بارز و شاخص این آموزشگاه در آمار سازمان زندانها یافت که آمار زندانیانی که در داخل اندرزگاهها و برنامه های فرهنگی و اشتغال حضور فعال دارند و از تسهیلات قانونی مرخصی برای آزادی سریع خود بهره می برند یا عوارض زندان بر خانواده خود کم می کنند تنها 2 درصد است و این عامل مرخصی تسهیل گر بازگشت سعادتمندانه و کاهش جمعیت کیفری می باشد و از همه مهمتر درصد بازگشت را به نازلترین تعداد و برنامه های اصلاحی زندان ها را موفق معرفی خواهد نمود 
پس مرخصی زندانیان که در آیین نامه سازمان زندانها  به عنوان عامل تربیتی و بخشنامه ها با هدف تقلیل جمعیت کیفری صادر می شود  باید هدفمند و در اجرای برنامه های اصلاحی طبق مفاد آیین نامه باشد . وحتما زندانی در فرصت مرخصی در صدد رفع کدورت جلب رضایت و جبران خسارت اجتماعی باشد و اینگونه مرخصی در سیستم زندانها موفق خواهد بود .

نوشته : شاهرخ احمدزاده

 برای ما ایرانی ها، یافتن راه حل(Solution) همیشه کاری دشوارتر از دنبال از واگشت ، حرکت انقلابی یا از هم پاشیدن  (Revolution) بوده است؛ یعنی در چیزی انقلاب کردن.

به این سبب که راه حل یافتن یا ساختن ( Solution making) همواره نیاز به تفکر، تعامل و واقع بینی دارد. حال آن که انقلاب کردن و براندازی کردن بیشتر به شور و خشونت و احساسی بودن نیاز پیدا می کند. 

فکر کردن تا بوده، سخت تر از شور داشتن بوده، همین طور تعامل سخت تر از انتقام و واقع بینی دشوار تر از احساساتی شدن. اما دو روی دیگری از ماجرا هم هست، ذهن ایرانی، وقتی از انقلاب نا امید می شود، به جای یافتن راه حل، که از نظر من تلاش برای اصلاح و عیب گیری سیستم در سال های طولانی است، به دو شق دیگر روی می آورد، یا به بی تفاوتی اجتماعی ( Social Apathy) پناه می برد، یا از هم وطن انتقام می گیرد! یعنی از آن سوی بام افتادن. گویی راه میانه برای "برخی" از ما سخت است؛ پس یا می زنیم به در بی خیالی و غرق شدن در زندگی روزانه تا دوباره در
یک جو دیگر به هیجان افتادن، یا ناخوداگاه خودمان هم می شویم دزد هایی خیلی کوچک تر از رانت خواران خودرای هایی جیبی و رشوه بگیرهایی خردتر از کله گنده ها.

یعنی آخر آخرش شما می بینید خیلی از ما انگار با "تعامل" و "اتحاد" برای اصلاح کردن یا تغییر مثبت بوجود آوردن مشکل داریم. اصلا برای راه حل یافتن صبوری و تحمل نداریم. عجله داریم. هول و شتاب داریم. عاشق سیستم عوض کردن هستیم، اما متنفر از اصلاح سیستم هستیم! اگر همان انقلابی که می خواهیم شد که هیچ، وگرنه یا بی خیالی، یا افتادن به جان یکدیگر و حداقل گلیم خودمان را بیرون کشیدن آرام می شویم.
نتیجه این که یکی در تاکسی می نشیند و می گوید گور پدر همه چیزو همه کس و خدا خودش به داد ما برسد و بعد سکوت می کند! یکی هم می شود آن راننده تاکسی که از  دزدی و کثافت می نالد تا و برسید به مقصد مغز همه را شخم می
زند، و اما موقعی که مسافرش می خواهد پیاده شود، خودش به زور می خواهد جیب مسافرش را با کرایه بیشتر خواستن خالی کند! و اگر ندهید با قفل فرمان می افتد به دنبال تان تا بفهمید گاهی چطور در وجود همه ما یک دیکتاتور خشن وجود دارد . این یک کمدی اجتماعی است نه؟ بله متاسفانه هست.  ای کاش یک روز ما برای "اصلاح" وقت بگذاریم، و از فکر "متلاشی کردن" برای همیشه بیرون بیایم تا دنیای آرام اما بهتری داشته باشیم.

نوشته : شاهرخ احمدزاده

 در نظام اسلامی  برونداد و حاصل ۱۲ سال تعلیم و تربیت کودکان و نوجوانان و جوانان باید تربیت انسان‌های مؤمن، خردمند، متفکر و اندیشمند، دانشمند، با نظم، با انصاف، دارای اخلاق اسلامی و در یک کلمه انسان‌های مجاهد و اهل عمل باشد

«سخنرانی مقام معظم رهبری در دیدار تصویری با روسای ومعاونین آموزش و پرورش کشور مورخه 99/6/11»

درک توسعه یافتگی یک ملت، به معنی فهم میزان پیشرفته بودن نوع فن آوری هایی که آن ها استفاده می کنند یا عظیم بودن کارخانه ها و روبات ها و فنآوری های نصب شده در سطح شهر و ادارات و سیستم های نظامی شان نیست. 
بارها شده که افرادی که به کشورهایی مثل ژاپن و دانمارک و آلمان سفر می کنند با تشریح تکنولوژی های موجود در ساختمان ها و فناآوری ها استفاده شده در شهرها و محل های کار و غیره می خواهند درباره "پیشرفته" بودن مثال بیاورند. مثل دوستی که وجود ربات در دستشویی در ژاپن برای تمیز کردن ذوق زده بود. 
آیا پیشرفته بودن همیشه در تماشای آخرین خروجی است؟

خیر، پیشرفته بودن در مسیری است که برای رسیدن به این آخرین نتیجه ساخته می شود. 
این "مسیر" را باید دید، فهمید، یاد گرفت و به شکل بومی ایرانی ساخت.
به نظرم توسعه یافتگی یک کشور را شما اول در دبستان ها و دبیرستان های شان و بعد دانشگاه ها می بینید. این که با چه کتاب های آموزشی قدرتمندی مفاهیم را انتقال می دهند و با چه معلم های با حوصله و عاشقی، این اصول و ارزشها را یاد می دهند و در طول سال ها چه چیزهایی مهمی از دانش آموز و محصل می خواهند. این که چطور و چرا دانشگاه های شان برای کشف نخبگان تلاش می کنند.چگونه دانشجو دانشگاه را نه یک ایستگاه، که جایی که با آن می تواند اتفاقی مهم در اینده کشورش بوجود آورد نگاه می کند.

کشورهای پیشرفته و به زعم خودشان جهان اول، کشورهایی نیستند که ضرورتا فناوری های بالاتر از ما یا کودکانی نخبه تر از ما دارند. آن هایی هستند که خیلی ساده، با کمترین هزینه ها،  اول از همه سعی می کنند فرزندان شان را افرادی کنجکاو در برابر مسایل، خلاق در برابر روزمرگی، منظم، مسئولیت پذیر، اهل حرف زدن و استدلال کردن و از همه مهمتر، دارای مهارت های کار گروهی برای رسیدن به نتیجه بار بیاورند. 
حال با این وضعیت آموزشی آیا فکر می کنید در آینده می توانند  کودکان ایران تولید دانش و اندیشه کنند؟  بارها فکر کرده ام که وطن پرستی، تنها در دفاع از یک سرزمین است؟
حس خیلی از پدرو مادرها و معلم ها و اساتید ایرانی باید این باشد وقتی پای آموزش  به میان می آید، گویی وظیفه ای وطن پرستانه است.  چرا "کودک" برای ما باید یک «گنج»باشد ؟ چون برای مان  اینقدر تربیت کودک مهم است  که روی این لوح نانوشته، چیزهای  نوشته شود که در خدمت آینده ملت و سرزمین باشد.
تحقق هدف تربیت فرزندان شایسته ، عزم راسخ ملی را می طلبد . به یاری آموزش وپرورش میهن مان بشتابیم.

نوشته : شاهرخ احمدزاده

این روزها هرکه را می بینی ادعای خدایی می کند:

خیاط  محل ٬ادعا می کند: خدای خیاطی است

٬آن دیگری می گوید :خدای موبایل است ٬

سومی  ادعای خدای سخنرانی  کردن در مدیریت می کند...

جوانکی با چند اصطلاح  ناقص اقتصادی بازار بورس را خدایی می کند 

بقول شمس تبریز
" خدایانی که " خیال خویش را به خدایی گرفته اند..."

اما در همهمه این خدایان مانده ام که:

چگونه می توان بنده خدا شد؟

"ش.احمدزاده"

من داستان زندگی امام حسین (ع)را تنها از طریق منبر و تعزیت نشناختم ، بلکه از طریق مطالعه تاریخ ملت های عرب و درس های از زندگی امام و یارانش بسیار  شناختم.  از طریق نسخ مهم مقاتل  یا نوشته هایی که درباره ایشان خوانده ام  

همه آنچه در این کتاب ها نوشته شده، در تاریخ مستند اسلام ذکر گردیده است ، بر این باورم که شناخت نهضت عظیم حسینی (ع) از لابه لای داستان ها و اشعار با تم ایدئولوژیک و احساسی بدست نمی آید .
در همه منابع مهم تاریخی چیزهای مشترکی وجود داشت، همه اشاره هایی شگفت انگیز داشتند  درس هایی که بیشتر از آن که برای بشر بیشتر از آنکه دارای پیام "اسلامی" باشد، داری حرف حساب "جهانی" است. حرف های همیشه به روز و نجات بخش .
زندگی امام حسین (ع)، مرور مفاهیم زیاد و مهمی چون احساساتی بودن همیشگی توده است، مردمی که تاریخ نشان داده ترس و منافع می تواند آن ها را عوض کند. آخرین نبرد حضرت، مرور معنی کلمه شجاعت است؛ شجاعت برای بالا نگاه داشتن یک باور، باوری که برحق باشد نمی میرد. 
راست می گفت امام نمرد و ماند. و شما می بینید که چگونه شجاعت می تواند قرن ها "باور" را زنده نگاه دارد. زندگی امام حسین درس تحمل است، نمایش قدرت شگفت انگیز زنان ، و حماسه فداکاری هایی مردانی است که امروز بیشتر در فیلم ها می بینیم.

بخشی از تاریخ غرب، وقتی از مطالعه افسانه های گیلگمش به عنوان نخستین حماسه نوشته شده آغاز می شود، تازه می فهمیم که چقدر قهرمان داشتن مهم است. چون قهرمان واقعی در واقعیت کم بود، آن ها را در داستان های شان برای خود خلق کردند. 

اما امام حسین، از نظر من نه یک قهرمان مسلمان، که مهمتر از آن، یک قهرمان واقعی و بیرون از افسانه هاست. مثل همه قهرمان های بزرگ و واقعی دنیا. اگر مسیحی هم بود همین قدر بزرگ بود، اگر بودایی هم بود همین قدر عزیز می ماند. کافی است تماشا کنید که  که چگونه با مرگ اش، هنوز می تواند  کاری کند که بسیاری از ما به احترام اش هرکجای دنیا که باشیم برخیزیم، و از ته دل بگوییم "یا حسین". 

شاهرخ احمدزاده

در بازار عمر،روح آدمی چه زخم ها  كه  هزینه نمی کند تا بفهمد بسیاری از رابطه هایی را که دوستي  عمیق پنداشته ، تنها یک آشنايي ساده بوده و بس.

این روزها بسیاری از دیدارها برایم هراس انگیز است  چشمانم بر روی اینهمه نقصی که دارم گشوده است و این آگاهی مرا هشدار می دهد:
«همین جا که هستی خوبه؛بهتره که دیگه شبیه اون یکی نشی»

"شاهرخ.احمدزاده"

نوشته : شاهرخ احمدزاده 

پاسخ به سوال مقاله را در تبیین رفتار سه گروه از مردم عراق بررسی خواهیم نمود 
الف :نخبگان سیاسی 
ب : لشکریان 
ج : مردم عام 

الف نخبگان سیاسی 
نخبگان سیاسی همواره حسابگرند و فرصت طلب ، بازی سیاسی را بلدند در کمین فرصت مترصد می نشینند آنقدر صبر و تسامح می ورزند تا از این تاکتیک دشمن معاند ،بهترین استفاده را بکنند .
اغلب نخبگان چه داخل حاکمیت و خارج حاکمیت دنباله رو هستند تا مبدع 
 آغازگر هیچ حرکتی در انقلابات نبوده اند منتظرند تا دیگری عمل کند خط شکن باشد و اگر روزنه امیدی گشوده شد در پی او روان شوند تا حدی که بعدها از هر فرد انقلابی یا رهبر جنبشی به حیل مختلف سیاسی پیشی می گیرند 
داستان درون حاکمیت بنی امیه داستان تامل برانگیزی داشتند برای  دریافت نحوه اجماع بر شهادت نوه پیامبر (ص)  و امام عادل خود به نمونه تاریخی این واقعه از مقام عمر بن سعد در سطور ذیل  می پردازیم

وقتی کاروان امام حسین (ع)به دشت کربلا رسید عبیدالله ابن زیاد فرماندهان و عمال خود را گرد آورد و اعلان جنگ و قتل امام را صادر کرد و گفت حال کدامیک فرماندهی جنگ را برعهده می گیرید ؟ هیچ کس پاسخ نداد عبیدالله به ناچار دست به انتخاب فرمانده زد نخست حکومت ری را به عمر بن سعد نوشت و به او سپرد سپس از این طماع حکومت این فرمان را  باز پس گرفت و گفت مصلحت این است فرمانده جنگ با امام حسین (ع) تو باشی و سپس به جانب شهر ری روانه شوی!
عمر سعد لرزید و گفت اگر مرا از جنگ با حسین معاف داری احسانی بزرگ کرده ای 
مکالمات سیاسی بین امیر و فرمانده با سیاست تطمیع و تهدید به مهلت خواستن عمر بن سعد کشید .
او به میان خویشان و فرزندان خود آمد و مشاورت خواست همگان برحذر داشتند 
اما عمر سعد دل از حکومت ری نمی توانست به راحتی برکند 
فردای آن روز با استراتژی سیاسی اقناع حاکم به نزد ابن زیاد آمد دست پیش گرفت و گفت... 

 با لینک ادامه مطلب مطالعه بفرمایید 

نوشته : شاهرخ احمدزاده 

شغل‌هایی هست که در نظر مردم آنچنان که باید قدر دانسته نمی‌شوند. آنچه دیده می‌شود یک دکور است که شاید تنها  شیک است و حتی فاخرانه، اما کمتر کسی می‌داند پشت صحنه‌ی آن چه روزگارهای سخت و بی‌خوابی‌هایی سپری شده است. 

در این میان اما پزشک‌ها، نه شاید تنها در ایران، که در همه جای دنیا دست‌کم توسط مردم آنچنان که باید مورد احترام و قدرشناسی قرار نمی گیرند مگر تا روزی که پای جان در میان باشد. کسی که پزشک می‌شود، حتی اگر فرض تنها ثروتمند شدن یا جایگاه اجتماعی یافتن در نظرش یک هدف نهایی باشد، آگاهانه و صادقانه تصمیم گرفته آن را از یکی ازسخت‌ترین و طاقت‌فرساترین روش‌های تعریف شدن در دنیا به دست بیاورد. تحصیلکرده پزشکی راه میان‌بر را انتخاب نکرده. اما با فرض قبولی یک علاقه‌مند به پزشکی در دانشگاه، او در نهایت برای پزشک شدن، روی کاغذ، چه مسیر صعب‌العبوری را می‌بایست که طی کند؟

7 سال درس خواندن و دوره دیدن، تا پزشک عمومی شدن
او تا 4 سال ابتدایی رشته پزشکی، Student محسوب می‌شود، بعد دوران Stager یا  Extern خود را شروع می‌کند که از اینجا وارد کارِ عملی در بیمارستان می‌شود. بعد از آن از اواسط سال 6‌ام، دوران پایانی یا Intern خود را می‌گذراند. دانشجوی پزشکی  که این مسیر را از 18 سالگی آغاز کرده، در زمان فارغ‌التحصیلی  25 ساله است.

3 تا 7 سال درس خواندن و دوره دیدن برای پزشکِ متخصص شدن
در این مرحله، او در برخی رشته‌ها 3 سال، در اغلب رشته ها ۴سال و در برخی تا 7 سال (جراحی مغز و اعصاب) باید درس‌بخواند و در بیمارستان کار کند تا دوره رزیدنتی یا تخصص خود را با موفقیت سپری کند. این محصلِ طب، با احتساب دوران طرح اجباری در دور افتاده ترین شهرها و روستاها، زمانی که به شهر خود بازمی‌گردد حال به ۳۱سالگی یا حتی ۳۴سالگی رسیده است.

2 سال درس خواندن و دوره دیدن برای فوق متخصص شدن
این دو سال که به دوره فلوشیپ هم مشهور است در بسیاری از رشته‌ها 12‌امین سال درس خواندن و دربرخی دیگر رشته‌ها 15امین سال درس خواندن و تحقیق و دوره دیدن توسط دیگر اساتید است. بنابراین فارغ‌التحصیل از این دوره وقتی محیط‌های آکادمیک را ترک می‌کند، با احتساب دوران طرح تخصص در مناطق محروم بین 35 تا 37 سال سن دارد.
 کمتر کسی وجود دارد در میان ما که اگر قصدی جز خدمت و کمک به سلامت، جان و رفاه داشته باشد برای انتخاب رشته پزشکی، حاضر باشد چنین مسیر پر از سختی و مطالعه و آزمون و تجربه یک دهه بی‌خوابی کشیدن را طی کند تا به نقطه‌ای برسد که بتواند در آن به طبابت بپردازد. 

 مردم و دولت ما حق جامعه پزشکی‌ و تلاشگران درمان را ادا نکردیم ، جامعه‌ای به غایت تحصیل‌کرده و زحمت‌کشیده که به گردن‌ احساس آرامش و حتی امنیت ملی ما حق بزرگی دارد. در جامعه‌ای که تناسب ثروت با زحمت سال‌هاست از میان رفته هیچ کس چنین مسیری سخت و پر از فشارهای  روانی را برای پیشرفت انتخاب نمی‌کند مگر انسانی تلاش‌گر، بااراده، چشم پوش به قضاوت اشتباه دیگران و خستگی‌ناپذیر بوده و قصدش انتخاب راهی شرافتمندانه برای جلو رفتن باشد.

 به سهم خودم، روز تولد ابن‌سینا را، به همه پزشکان ایرانی تبریک می‌گویم. دست‌شان را می‌بوسم و برای همه زحماتی که در کنار دیگر اعضای کادر درمان (پرستار، و کارشناس و ...) خاصه در این دوران بحران کرونا متحمل شدند درود می فرستم  از طرف خودم می‌نویسم، و از صمیم دل می گوییم  پزشکان عزیز، ما سلامت خودمان و عزیزان زندگی‌مان را مدیون اکثر شما‌ها هستیم حتی اگر وظیفه اجتماعی‌تان باشد. و یک دقیقه دعا برای همه پزشکان و اعضا کادر درمانی که در این ماه‌ها جان خود را در جنگِ نابرابر درمان مبتلایان به Covid-19 از دست دادند و خانواده‌های‌شان عزادار شدند. در آرامش ابدی باشید و بدانید که یادتان زنده است. 

نوشته : شاهرخ احمدزاده